Άνθρωπος του ΠΝΕΎΜΑΤΟΣ VS άνθρωπος της ΎΛΗΣ

Η διαφορά ανάμεσα σε έναν άνθρωπο τού πνεύματος κι έναν άνθρωπο τής ύλης, είναι ότι ο πρώτος κουβαλάει το σπίτι του μαζί του οπουδήποτε πηγαίνει.

Ναι, ο άνθρωπος τού πνεύματος για τον οποίο οι θησαυροί είναι εσωτερικοί, δεν μπορεί ποτέ να τούς αποχωριστεί, ούτε και στον θάνατο. Επειδή μόνο οι εσωτερικές υλοποιήσεις ανήκουν στον άνθρωπο, μόνο αυτές έχουν ρίζες μέσα του και όταν εκείνος πρέπει να φύγει για τήν άλλη μεριά, έχει μέσα στην ψυχή του, μέσα στο πνεύμα του, πολύτιμους λίθους - προτερήματα, αρετές - για να τίς μεταφέρει μαζί του και το όνομά του εγγράφεται στο βιβλίο τής αιώνιας ζωής.

Άρα ένας πνευματικός άνθρωπος δεν είναι πλούσιος παρά στο μέτρο τής συνειδητοποίησης του ότι τα αληθινά πλούτη είναι τα πνευματικά. Αν η συνείδηση του δεν είναι φωτισμένη, δεν κατέχει τίποτα, είναι ένας φτωχοκακόμοιρος. Ενώ ο υλιστής έχει πάντοτε πράγματα που εξωτερικά τού ανήκουν και που τουλάχιστον για λίγο καιρό είναι δικά του, κι αυτό τού δίνει φαινομενικά μία ανωτερότητα απέναντι στον πνευματικό άνθρωπο. Έγκειται καθαρά στον πνευματικό άνθρωπο το να καταλάβει πού είναι η αληθινή του ανωτερότητα, διαφορετικά είναι χαμένος. Ο πλούτος ενός πνευματικού ανθρώπου είναι κάτι εξαιρετικά λεπτό, άπιαστο. Αν όμως εκείνος έχει συνείδηση αυτού τού πλούτου, κατέχει τον Ουρανό και την γη, ενώ οι άλλοι δεν έχουν παρά μόνο ένα μικρό κομμάτι γης κάπου.

Όλα τα πλούτη ενός πνευματικού ανθρώπου βρίσκονται μέσα του και μέσα στην συνείδηση που έχει για αυτά. Αν μάθει να πλαταίνει την συνείδηση του για να επικοινωνεί με την σκέψη του με όλες τις εξελιγμένες ψυχές τού σύμπαντος και να δέχεται την σοφία τους, το φως τους, την χαρά τους, ποιος υλιστής μπορεί να συγκριθεί μαζί του ? Ακόμα και οι πιο πολύτιμοι λίθοι ωχριούν μπροστά στην λάμψη όλων αυτών τών εσωτερικών θησαυρών, μπροστά στο μεγαλείο μίας λαμπερής ψυχής κι ενός ακτινοβόλου πνεύματος. Ο πνευματικός άνθρωπος που έχει πλατιά και φωτισμένη συνείδηση είναι πλούσιος σαν τον Θεό, άρα είναι πολύ πλουσιότερος από εκείνον τον πλούσιο που δεν έχει άλλα πλούτη από αυτά τής γης. Ο υλιστής δεν ξέρει ότι είναι κληρονόμος τού Θεού, σκέφτεται μόνο ότι είναι κληρονόμος τού πατέρα του, τού παππού του ή τού θείου του, κι αυτό είναι λίγο. Ενώ ο πνευματικός άνθρωπος αισθάνεται ότι είναι κληρονόμος τού Θεού και ότι τα πλούτη που κληρονομεί βρίσκονται μέσα στο πνεύμα του. 

Omraam Mikhael Aivanhov