οι απελπισμένοιγίνονται οι πιο καλοί επαναστάτες

Γυρίζω πίσω το χρόνο.

Σηκώθηκα απ’ το πεζοδρόμιο που καθόμουν με ένα φίλο μου

και ήρθα ν’ ακούσω τη φωνή σου. 

Λες κι έπαιζε ένα βιολί στην άκρη της θάλασσας

σκεπάζοντας το θρήνο μιας μαυροφορεμένης γυναίκας.

Τότε  κατάλαβα γιατί οι απελπισμένοι

γίνονται οι πιο καλοί επαναστάτες.

Και πέρασαν Χειμώνες και Καλοκαίρια

Μα εγώ σε περίμενα.

Περίμενα  να σε δω όπως τότε.

Πότε άφηνα ένα αχνό χαμόγελο.

Μα αυτά τα δάκρυα που δεν μπορούσα να κρατήσω

πόσο σου πήγαιναν, πόσο σου ταίριαζαν.

Θα κρύψω σαν φυλακτό στον κόρφο μου

ένα μπουκαλάκι με τις μυρωδιές σου.

Γιατί εγώ αγαπημένη μου πατρίδα 

σου χρωστάω κάτι εκτός απ’ τον έρωτα.

Σου χρωστάω την ελπίδα.

Η ολη αναρτηση δίνει την αίσθηση ότι υμνείς το ιερο Μεσολόγγι και ότι από την πατρίδα κινδυνεύει. Είναι έντονη.  Σεβομαι Δημήτρη Μανιάτη και ελπίζω 

.