Το πρόβλημα είχε μαζευτεί από χρόνια αλλά χθες το βράδυ ξεχείλισε.
Μέχρι να βάλω μια σειρά ξημέρωσε.
Άνοιξα τα μάτια μου με μια γεύση πικρής σοκολάτας στο στόμα.
Η νύχτα είχε σκεπάσει την αποκάλυψη της μέρας.
Ο καθρέφτης με σακατεύει.
Ο καιρός νεφελώδης και οι πρώτες σταγόνες έπεσαν πάνω στο τζάμι.
Αν χρονοτριβήσω θα καθίσω στο ειδώλιο.
Θα με δικάσουν κι όχι τίποτε άλλο αλλά ο δικαστής είναι άγνωστος.
Λίγα σύννεφα μου καθυστερούν την ευτυχία.
Η απόφαση! Αχ αυτή η απόφαση.
Ο χρόνος πήρε το περιβραχιόνιο του αρχηγού και μου το φόρεσε στο μπράτσο.
Έλα όμως που κάποιοι στοίχοι έφυγαν απ’ το τετράδιο και κύλησαν στο πάτωμα.
Η υπομονή για να μη σκάσει κρατάει τη κοιλιά της.
Ο ουρανός ξεχύνει στους δρόμους κατεβατά δακρύων.
Προχωρώ μαζί με την ομπρέλα μου και τα δάκρυα έφτασαν στα μάτια μου.
Παίρνω ανάσα και εισπράττω ελπίδα.
Τη πιάνω απ’ το χέρι και προχωράω μαζί της.
Αριστερά μου ένα γκρεμισμένο σπίτι και η φαντασία μου ακούει ήχους από πιάνο.
Στα δεξιά μου ένα σκυλί με κοιτά.
Ένα παιδί τρέχει ξυπόλητο.
Απέναντι ένα μπαρ ανοιχτό.
Οκτώ το πρωί και είναι γεμάτο ψυχές.
Μια γριούλα έχει βγει στο δρόμο και πουλάει μέλι και φράουλες.
Οι οδοκαθαριστές γέμισαν ένα αγροτικό με φυλλάδια υποψηφίων.
Ο δρόμος καθάρισε για σήμερα.
Κάποιοι μετανάστες άπλωσαν σεντόνια στο δρόμο και τα γέμισαν αντικείμενα.
Έφτασαν οι μπάτσοι και τα μάζεψαν άρον άρον.
Κόβω δυό παπαρούνες απ’ το πεζοδρόμιο.
Κοιτάω τη σχισμή που άφησα και βλέπω να βγαίνουν δυό νέες παπαρούνες.
Η βροχή σταμάτησε.
Είδα τον Ήλιο να φοράει ψάθινο καπέλο και να περνάει στο κορμί του αντηλιακό.
Έκλεισα την ομπρέλα.
Σημαντική μου επένδυση οι γυμνές μου αισθήσεις.
Κάνω μια στάση να διαβάσω τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων
που κρέμονται στα μανταλάκια ενός περιπτέρου.
Παρέλαση γεγονότων μικρών και καθημερινών.
Για τα μεγάλα δεν έχω καθαρή εικόνα, δεν ήμουν ποτέ στην κορυφή.
Πέρασε δίπλα μου μια διαδήλωση αδικημένων και μια φούχτα απελπισμένων τους χειροκροτούσε.
Το τρένο στις ράγες λίγο έλειψε να μην αποφύγει τη μετωπική.
Τα γεγονότα τρέχουν να βρουν την άκρη του νήματος και το μόνο που ζητούν είναι ένα μπουκαλάκι νερό.
Η εξουσία τυφλή ψάχνει τρόπους θεάματος της επόμενης μέρας.
Η ευτυχία πάντα κρατούμενη σε κελιά υψίστης ασφαλείας.
Το μυαλό του καθενός διαμορφώνει τις συνθήκες σφαγής του.
Κάποτε θα φανεί το μέγεθος της απώλειας και οι κραυγές θα είναι εκκωφαντικές.
Προς το παρόν σκουπίζω τα παπούτσια μου απ’ το νερό της βροχής.
Δίνω έτσι μια ακόμη ευκαιρία στα πόδια μου να περπατήσουν.
Επί του παρόντος αφήνομαι στον εκτροχιασμό.
Μπαίνω σπίτι αλλά δεν κοιτάω το καθρέπτη. Ξέρω πως θα με απορρίψει.
Απορώ πως ησυχάζω ενώ βλέπω την ώρα της συντριβής
Ποιος όμως είμαι εγώ που θα ελέγξω τη μοίρα.
Το πρόβλημα μετατίθεται για το μέλλον.
Εξάλλου το αυτόφωρο έχει παρέλθει. Ο δικαστής ας περιμένει.
Θα περιμένω μια απόφαση δικαίωσης στους τέσσερις τοίχους του δωματίου μου.
Μέχρι τότε οι επαναστάτες θα έχουν αλλάξει στόχους και ονόματα.
Περιμένω την Ανατολή ενώ ζω με Ηλιοβασίλεμα.
Περιμένω να ‘’ψηλώσουν’’ τα παιδιά.
Μήπως όμως κι αυτά θα περιμένουν να ‘’ψηλώσουν’’ τα επόμενα;
Ακούστηκε ένας κεραυνός λες και έστησε τη μέρα στο εκτελεστικό απόσπασμα.
Προέχει να ξημερώσει, να κάνουμε καταμέτρηση απωλειών.
Πριν μπω είδα τις νέες γενιές να περιμένουν στη γωνία
και ένα απορριμματοφόρο να μαζεύει πεταμένες συνειδήσεις.
Το δικό μας βιογραφικό θα το ψάξουν μέσα στις στάχτες.
Μάζεψα όσο μπορούσα τα κομμάτια της αξιοπρέπειας
και σκεπάστηκα μ’ αυτά πριν κοιμηθώ.
Τελευταία μου σκέψη να βρω τη δύναμη να κοιτάξω το καθρέφτη.
Όσο για σένα που δεν σε παίρνει εύκολα ο ύπνος ένα θα σου πω :
Χρειάζεσαι κι άλλα παραμύθια.
Το κείμενο ειναι γραμμενο απο τον Λευτέρη Μανιάτη αναρτημένο στο fb. Ρεαλιστικό ποιητικό, απαισιοδοξο, εξαιρετικό. Δημιουργεί θυμό και αισθήματα αντίδρασης όπως το σχόλιο που έκανα υμνωντας την . διαφορετικοτητα μας.
"Φίλε μου πόσο σε νοιώθω. . Δεν μεγαλώνουμε. Δεν. Δεν. . απλά γινόμαστε διαφορετικοί. Σπάμε το . . κουκούλι μας. Πισω λοιπον τα . . .στη γωνιά τους. Δεν τελειώσαμε. Μπροστά με έπαρση... . μέχρι να μας βγει η ψυχή. μέχρι να γίνουμε στάχτη."
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου